Rakija je vremenom postala, ne samo napitak za uživanje već i potreba ljudi, pogotovo ustanika koji su je videli kao saveznicu koja im je u teškim trenucima pomagala da prevaziđu teškoće. Postala je neizostavna u mnogim obredima, prilikama, slavljima. U prvoj polovini 19. veka Srbija je bila poznata kao zemlja svinja, ovaca i šljiva.
Sredinom 19. veka počinju da se podižu zasadi kalemljenog voća, pogotovo egzotičnih vrsta. Potražnja za rakijom bila je toliko velika da se ništa nije izvozilo. Tek od 1860. godine počinje značajniji izvoz u tadašnju Tursku, Bosnu i Austrougarsku.
Na svetskoj izložbi u Parizu 1889. godine Srbija je, osim vina i suvih šljiva, predstavljena i sa pet vrsta rakije: šljivovica, komovica, kruškovača, tresnjevača i klekovača.
Posle ll svetskog rata dominiraju veliki proizvođači, istovremeno individualni proizvođači se udružuju u zadruge. Medjutim, od 90-ih godina prošlog veka mali proizvođači preuzimaju deo proizvodnje i tržišta, posebno su aktivni početkom veka, a njihov broj se povećava iz godine u godinu. Oni su ponudili bolji kvalitet, tako da je današnja rakijska scena veoma zanimljiva.